Tja, alweer een week geen nieuws en geen foto’s op het blog. Gelukkig zitten we vanaf nu weer beter op de WiFi. Want we zijn weer ‘terug’ in Eyemouth, op de grens van Engeland en Schotland.

Dat was inderdaad om half zes weg uit Wick. Onze hoop dat we met een westelijke wind naar Whitehills zouden kunnen zeilen, was al gauw vervlogen: veel te veel deining en te weinig wind om die ‘dood’ te varen. We hebben veel geprobeerd, maar uiteindelijk werd het een lange tocht op de motor met een gereefd grootzeil bij voor de stabiliteit. Gelukkig wel een heleboel dolfijnen onderweg en zelfs iets wat een walvis leek! Aankomen in Whitehills voelde voor mij als thuiskomen. De havenmeester maakte weer foto’s en was blij mij terug te zien. Natuurlijk zijn we weer in het lekkere restaurant gaan eten.

Vrijdag met vol tuig en een flinke halve wind stoven we over vlak water naar het oosten. Heerlijk, met de zon erbij. Langs de broedrots van de Jan van Genten; ze waren ook overal om ons heen op het water. Genieten! Gelukkig maar, want kort erna viel de wind weg en draaide ie alle kanten op. Om de kaap en Rattray Head veel golven, draaikolken en ander onduidelijk gedoe. Klapperende zeilen en zoeken naar de beste oplossing. Dat gaat wel goed met dit schip, maar leuk is anders. Om 16 uur was het leed geleden en legden we aan in Peterhead. En daarna viel de regen met bakken uit de lucht.

Zo gezellig is Peterhead Marina....

De zaterdag startte met mist en weinig wind, zodat doorvaren naar Arbroath (meer dan 60 mijl naar het zuiden) geen optie was. We gebruikten de dag dus voor opruimen en schoonmaken en nog even wat aan de motor controleren samen met een ‘engineer’. ’s Middags het stadje in, wat best wel aardig was, met een enorme, rommelige visserijhaven en veel andere (offshore) schepen. Lekker gegeten en een wandeling van ruim een half uur weer terug. Dat was het afscheid van Wil en Jan L. Helaas de laatste dagen wat veel op de motor moeten varen, maar we hebben ook prachtige zeiltochten gemaakt in Orkney.

Zondagochtend vertrokken ze met de bus naar Aberdeen en eind van de middag stonden Niek en Liesbeth op de steiger. Maandag zou er een stevige zuidwesten wind staan en wij besloten richting Eyemouth te vertrekken. Dat is een zuidelijke koers en 100 mijl, dus een nacht doorzeilen. Wij waren klaar voor een zware tocht. Maar de wind deed niet wat de meteorologen zeiden. Hij was zwak en zuidelijk. Met de flinke deining die er nog stond, betekende dat weer op de motor. Na 40 mijl hadden we er genoeg van en besloten naar de wal te varen. Daar lag Stonehaven en we konden met voldoende water aan de buitenste breakwater liggen. Een schattig dorpje rond een prachtig haventje, waar wij prima aan de kade (dus niet aan een drijvende steiger) konden afmeren. Dat was weer eens wat anders. Het verval was er ongeveer 3 meter, dus met een laddertje van boord bij laag water.

Aan de kade in Stonehaven

De volgende dag alweer vroeg weg voor de resterende 70 mijl naar Eyemouth. Onder een blauwe, heldere lucht en een ZW 5 Bft zeilden we weer prima, wel een beetje ruig af en toe, de monding van de Tay en de Firth of Forth over. Heel veel Jan van Genten, een bruinvis en ‘puffins’ (papegaaiduikers) onderweg. Eind van de middag betrok de lucht, viel de wind weg, werd de zee vlak en ging het uiteindelijk regenen. Dat was nog 20 mijl op de motor…. Om 21 uur voeren we in een dikke regen de haven van Eyemouth binnen. Vandaag liggen we hier heerlijk in het zonnetje en verkennen de kust wandelend.

Haven van Eyemouth

Kustwandeling ten noorden van Eyemouth